நேனே சந்திரமுகி

இந்த மாதம் 22 ந் தேதியுடன், நான் ப்லாக் எழுத வந்து ஆறு மாதங்கள் ஆகின்றன.  எதை பற்றி எழுதலாம் என்று  யோசித்து கொண்டிருந்த வேளையில்,  "ரா, ரா, ......" என்ற சந்திரமுகி பாடல் கேட்க நேரிட்டது.
திடீரென்று  (வழக்கம் போல தான்)  அப்படியே மாவு கிரைண்டர் சுத்தி, நாங்கள் "சந்திரமுகி" பார்த்த விதம் கண் முன் பொங்கியது - சாரி  - வந்தது.

Dallas, Texas  இல்  ஒரு வட இந்தியர் வைத்து இருந்த தியேட்டரில் தான்  சந்திரமுகி படம் பார்க்க போனோம்.
 

"லக....லக.....லக......"  ஒன்று:

தியேட்டர் நெருங்கிய பொழுதுதான்,  படம் ஆரம்பிக்கவும் தூவ,  ரெடி ஆக வாங்கி வைத்து இருந்த paper confetti எல்லாம், நண்பர் தன் வீட்டிலேயே விட்டு விட்டு வந்து விட்டார் என்று தெரிந்தது.  அசராத மற்றொரு  நண்பர்,  தியேட்டர் lobby க்கு வந்ததும், அங்கு வைக்கப் பட்டு இருந்த தெலுங்கு மற்றும் ஹிந்தி படங்களுக்கு உள்ள  பிட் நோட்டீஸ் அத்தனையும் எடுத்து வந்து  நண்பர்களிடம் கொடுத்து,  பொறுமையாக கிழித்து confetti  மற்றும் பேப்பர் ராக்கெட்ஸ்  விட, செய்து வைக்கும் படி சொன்னார். நாங்கள் தயார் ஆனோம்.
தியேட்டர் மேனேஜர்  ஒன்றும் புரியாமல், வெளியில் வைக்கும் நோட்டீஸ் எல்லாம் இவ்வளவு சீக்கிரம் காலி ஆகிறதே என்று மூன்றாவது முறையும் வைத்து விட்டு திரும்பியவர், நண்பர் பாய்ந்து சென்று அத்தனையும் எடுப்பதை பார்த்து விட்டு, எச்சரிக்கை செய்து விட்டு சென்றார்.

"லக....லக.....லக....."  இரண்டு:

 எங்கள் குழுவில் மொத்தம் 16 நண்பர்கள் இருந்தோம்.    எல்லோரும் சேர்ந்து அமர்ந்தோம்.   என் பக்கத்தில் ஒரே ஒரு சீட் தான் காலியாக இருந்தது.

 படம் ஆரம்பிக்க இன்னும் கொஞ்சம் நேரம் இருந்த போது,   குடும்பத்துடன் வந்த ஒரு ரசிகர்,  சேர்ந்து  உட்கார இடம் கிடைக்காமல்,  தானும்  தன் மனைவியும் , கை குழந்தையுடன் வேறு  வரிசையில்  உட்கார ஏற்பாடு செய்து  விட்டு, என்னருகில் இருந்த இருக்கையில், அவரின் அம்மாவை   உட்கார வைத்து விட்டு சென்றார். அத்துடன்,  தியேட்டர் houseful ஆனது.

  அந்த ஆன்ட்டியை  (Aunty )   கண்டதும், தனியாக உட்கார்ந்து இருக்கிறாரே  என்று  பேச்சு கொடுத்தேன்.   அவரும்  உடனே,  நெடு நாள் பழக்கம் போல தன் ஊர் கதை, வீட்டு கதை எல்லாம் என்னிடம் சொல்ல ஆரம்பித்து விட்டார்.
நண்பர் கூட்டம்,  படம் ஆரம்பிக்கும் முன்னே விசில் சத்தத்தை ஆரம்பிக்க,  ஆன்ட்டி முகம் சுளித்தார்.  பேப்பர் ராக்கெட்ஸ் பறக்க ஆரம்பித்தன. சத்தம் கூடவே,  மேனேஜர்  ஓடி வந்து, நண்பர்களுக்கு  இரண்டாவது எச்சரிக்கை செய்தார். பேசி பார்த்ததில், மேனேஜர்  வேலைக்கு புதிது என்று தெரிந்து விட்டது. நான் ஒரு பக்கமும், அந்த பக்கம் எங்கள் தோழியும் ஒன்றும் தெரியாதது போல, நண்பர்களுக்கு  அரணாய் அமைதியாக  அமர்ந்து இருந்தோம்.

"லக...லக....லக...."   மூன்று:

எங்கள் நண்பர், ஷங்கர் ஒரு gallon தண்ணீர் கேன் (3  3/4 liters கொள்ளளவு கொண்ட பெரிய பிளாஸ்டிக்  can)  ஒன்று உள்ளே கொண்டு வந்து உட்கார்ந்தார். நண்பர்கள் ரஜினி பாடல்களை பாடி, விசில் அடித்து ஆட்டம் போட, தானும் தன்னை மறந்து உற்சாகத்துடன் கலந்து கொண்டார். ஆட்டத்தின் உச்சியில், தண்ணீர் கேன் கையில் எடுத்து சுழற்றி சுழற்றி ஆடியவர், கை தவறி விட, சுற்றிய வேகத்தில் அத்தனை பெரிய கேன் - தண்ணீருடன்- வேகம் எடுத்து பறந்தது. சற்று தள்ளி,   concrete தரையில் பட்டு , ஒரு வெடி சத்தத்துடன் சிதறி கொட்டியது. அந்த பக்கம் இருந்தவர்கள் தலைகள் தப்பியது, ஒரு ஆச்சர்யம்!

உள்ளே உட்கார்ந்திருந்த பலர், ஏதோ bomb வெடித்து விட்டது என்று பதறி அலற, மேனேஜர் மீண்டும் உள்ளே ஓடி வந்து பார்த்தால், எங்கள் கூட்டம் .............. 
திட்டினார் - திட்டினார் - திட்டினார் -  எங்களில் யாருக்கும் ஹிந்தி தெரியாததால் ஒன்றும் புரியவில்லை. புரிந்து இருந்தால்:
"no bad words ...... no ..... no..... mummy எல்லாம் திட்டாத...... நோ...... ஒன்லி பூஸ்ட்....... மை பாமிலி, டோட்டல்  damage ...... ஒய் ப்ளட்? சேம் ப்ளட்......." என்று  "வடிவாக"  நாங்களும் பதில் பேசி இருந்து இருப்போம். 
மற்றுமொரு நல்ல செய்தி:    யாரும் bomb என்று  பயந்து போய், போலிசை  போன் செய்து  கூப்பிடவில்லை.  தப்பித்தோம். 

ரஜினி படம் பார்க்கும் போது, இதெல்லாம் சகஜமப்பா என்று, எதுவுமே நடக்காதது போல அந்த ஆன்ட்டியை    திரும்பி பார்த்தேன்.  அவரின்  பொன்மொழிகள்:  "பாத்தியாமா? இதுகளெல்லாம் அவங்க அம்மா, அப்பா, அமெரிக்காவுக்கு எவ்வளவு பெருமையா அனுப்பி வைத்து இருப்பாங்க. இங்கே பாரு. நம்மூரு லோ கிளாஸ் (???) ஆளுங்க மாதிரி எப்படி ஆட்டம் போடுதுங்க.  எல்லாம் மேற்படிப்பு படிச்சு பெரிய பெரிய வேலைக்கு போறதுங்க.  அமெரிக்காவில அவுத்து விட்ட கழுதைங்க மாதிரி ஆடுதுங்க," என்று தன் பங்குக்கு எனக்கு புரிகிற மாதிரி  தமிழில் கொட்டித்  தீர்த்தார். அவ்வ்வ்வ்......
  
நான் திரும்பி, என் நண்பர்களை பார்த்தேன். ஒருவர், குழந்தை நல மருத்துவத்தில் (Pediatrics) மேல் படிப்பு படிக்க வந்தவர் ; மற்றொருவர் - IT project ஒன்றின் டீம் மேனேஜர் ; இரண்டு நண்பர்கள் - Ph.D. டிகிரி வாங்க வந்தவர்கள்;  ஒருவர் - Food Technology யில் research  செய்பவர்;   மற்றொரு நண்பர் - புற்று நோய் செல்லில் (cancer cells) research செய்பவர் - என்று பட்டியல் நீண்டது. எனக்கும் அவர்களுக்கும் சம்பந்தம் இல்லை என்று உறுதியாக நம்பி கொண்டிருந்த அந்த ஆன்ட்டியிடம்   இந்த விவரங்களை சொல்லாமல், சிரித்தேன். 

படம் ஆரம்பம் ஆனது.  தியேட்டரில் பெரும்பாலோர்  கத்தினார்கள். அந்த ஆன்ட்டியின்    புலம்பல் தொடர ஆரம்பித்தது.  படம் ஆரம்பிக்கும் வரை, பொறுமையுடன் கேட்டு கொண்டிருந்த எனக்கு, இப்பொழுது என்ன செய்வது என்றே தெரியவில்லை.  எனக்குள் இருந்த பவித்ர சுந்தரி  விடை பெற்று கொண்டு போக, உள்ளிருந்த ரஜினி ரசிகை வெளியே வந்து விட்டாள். எனது umpire விசிலை எடுத்துக் கைக்குள் வைத்து கொண்டேன். ரஜினியின் ஷூ அறிமுகம்........ அந்த ஆன்ட்டி, ஏதோ சொல்லி புலம்ப மீண்டும்  என் பக்கம் திரும்ப, முதல் ஆளாக என் விசில் தனியாக தியேட்டர் அதிர அடித்தேன். என்னை தொடர்ந்து நண்பர்கள் விசில்கள்...............தியேட்டரில் மற்ற ரஜினி ரசிகர்களின் விசில்கள்................ "லக லக லக ......" பேயாடி விட்டது, அவர் முகத்தில். 

எனக்கு என்னவோ ஓரிரு முறை,  அந்த ஆன்ட்டி   மேலே நோக்கி சாமியிடம், "நல்ல வேளை, அப்பனே  - இப்படி ஒரு பெண்ணை எனக்கு மருமகளாக  தரவில்லை," என்று சொல்லி நன்றி கூறுவது போல தெரிந்தது. படம் முடியும் வரை,  எதேச்சையாக   அவர் பக்கம் திரும்பும் போதெல்லாம் அவர் என்னை பார்த்த பார்வைகள் ....... நானே "சந்திரமுகி" என முறைத்து கொண்டே இருந்தார்.  "லக லக லக ......" என்று ஒரு முறை, அவரின் பக்கமாகவும் சந்தடி சாக்கில் கத்தினேன்.

எந்த ஒரு பொழுதுபோக்கு அம்சமாக இருந்தாலும், தன் நிலை மறந்து, ஒரு குழந்தையாக மாறி, சந்தோஷமாக இருந்தால்  என்ன?   அது கலையாகட்டும் -  விளையாட்டாகட்டும், - சினிமாவாகட்டும் - பிக்னிக் ஆகட்டும்.  அவரவர்  படிக்கும் போதும், வேலை பார்க்கும் போதும் அதோடு ஒன்றி கவனத்துடன்  இருக்கிறோம். மற்ற நேரங்களில், நமக்கு என்று இருக்கும் அடையாளத்தை தொலைத்து விட்டு,  வெளி வரத் துடிக்கும் குதூகலத்தை  அவிழ்த்து விட்டால் என்ன?    "தண்ணி" அடித்து விட்டோ இல்லாமலோ ஆடும் dirty dancing பற்றி நான் சொல்லவில்லை.

பொழுது போக்கும் நேரங்களில் கூட,  ஒரு சீரியஸ் ஆசாமியாகவோ, ஒரு critic ஆகவோ இருக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லையே.    எப்பொழுதும் விளையாட்டுத்தனமாக  இருந்தால், பொறுப்பு இல்லாத ஆள் என்று சொல்லலாம். ஆனால், எப்பொழுதும் ஒரு உம்மணா மூஞ்சியாக uptight ஆக  இருந்தால்தான் sophisticated people என்று ஏற்றுக் கொள்ள கூடியது என்று ஏன் நினைக்க  வேண்டும்?  சரி, சரி.... நாங்கள் கொஞ்சம் (தான்)  ஓவரா அன்று ஆட்டம் போட்டு விட்டோம். அந்த அளவுக்கு இல்லை என்றாலும், ஒரு புன்னைகையுடன் எல்லாவற்றையும் ரசிக்கலாமே. அந்த ஆன்ட்டி  கூட, எங்களை சகித்து கொண்டு சிரித்து இருந்தால், எவ்வளவு கல கல வென்று படத்தை ரசித்து இருந்து இருப்பார்கள்?  

சந்தோஷமாக  ஆடலாம் - கர்வத்தில், ஆணவத்தில்  - தலை கால் புரியாமல்தான் ஆடக்  கூடாது.