சந்தோஷ நடை போடு!

சென்ற வார இறுதியில், ராக்கி மலை தொடரில் (Rocky Mountains Range) உள்ள Colorado Springs and Manitou Springs என்ற ஊர்களுக்கு செல்வது என்று முடிவு செய்து, பயணத்தை துவங்கினோம். இங்குதான் 14,110 அடி கடலுக்கு மேல் உள்ள Pikes Peak என்ற மலை இருக்கிறது. அதான்ப்பா, நம்ம ஊட்டி மலை

(about 7500 ft above sea level) மாதிரி கிட்ட தட்ட ரெண்டு மடங்கு உயரம்.

வீட்டை விட்டு கிளம்ப தயாராகி கொண்டிருந்த போது, தோழி ஒருத்தி கூப்பிட்டு,
"weather forecast பார்த்தாயா? இன்னைக்கு ராத்திரியில் இருந்து snow storm. பன்னிரண்டு இன்ச்  வரை snowfall எதிர் பார்க்குறாங்க. நீங்க கண்டிப்பாக போக வேண்டுமா? பார்த்து கொள்ளுங்கள்" என்று எச்சரிக்கை மணி அடித்தாள்.
"பெட்டிகளை load பண்ணிக்கிட்டு இருக்கோம். போலாம்னு முடிவு பண்ணிட்டோம்."
"புள்ளைங்களையும் கூட்டிகிட்டா?"
"கைலாசத்துக்கு போறதுன்னு இருந்தா, கூண்டோடு - குடும்பத்தோடு போகலாம்னுதான்."
"நீங்க ஒரு லூசு குடும்பம்," என்றாள்.

Airport அடையும் வரை பனிக்கான அறிகுறி இல்லை. "சித்ரா அண்ட் குடும்பம், பத்திரமா உள்ளே போயிட்டாங்களா, அட, அதற்குதான் நான் waiting," என்று பனி காத்திருந்தது போல, gate அருகே வந்து சேரவும், கொட்ட ஆரம்பித்தது. United Airlines, Denver செல்லும் flight service, பனிமழை காரணமாக ரத்து செய்து விட்டதை அறிவித்தது. அடுத்தவன் எப்படி ஆனா நமக்கு என்ன, நம்ம flight service என்ன சொல்றான் என்ற "உயர்ந்த" மனுஷித்தன உள்ளத்தோடு, நாங்கள் செல்ல விருந்த Southwest airlines, கவுன்ட்டர் இல் விசாரித்தேன். இரண்டரை மணி நேரம் flight delay செய்திருப்பதாக சொன்னார்கள்.
"அது போதுங்க. வண்டியை கிளப்புனா சரிதாங்க," என்று நன்றி சொல்லி விட்டு வந்து விட்டேன்.

நீங்கள் யாராவது இரண்டரை மணி நேரங்களை airport உள் ஒரு ஒண்ணரை வயது வாண்டு பயலை  சமாளித்து கொண்டு, இருந்து இருக்கிறீர்களா?
இல்லை என்பவர்களுக்காக:

             "அடம் பிடிச்சா தாங்க மாட்ட;

              அசந்து போயி  தூங்க மாட்ட;
              ஓடும்   பாரு,  ஒரே இடத்தில்  நிக்க  மாட்ட."

ஒரு வழியாக, இரண்டரை மணி நேரத்தில், வாட்ச் ஐ இருநூறு தடவை பாத்த பிறகு, போர்டிங் டைம் வந்தது.

விமானம் take-off ஆனதுமே,  நம்ம வாண்டு, டம்ளர் கையில் எடுத்து, அதில் இருந்த பாலை கொட்டி சிரித்தான். 

 கொட்டிய பாலையும் என் அசட்டு தனத்தையும் துடைத்து விட்டு உட்கார்ந்த பொழுது:
pilot செய்த அறிவிப்பு: "வெளியில் பாருங்கள். எவ்வளவு snowfall என்று. வேற நாள் எதுவும் கிடைக்காமல், இப்படி ஒரு நல்ல நாளை, பயணம் செய்ய தேர்ந்தெடுத்த உங்கள் அனைவருக்கும் வாழ்த்துக்களும் நன்றியும்" என்று நக்கலாக அறிவித்தார்.  சூழ்நிலை மறந்து, சிரித்தேன்.
அவர் மீண்டும், "நாம்  29,742 அடி உயரத்தில் பறந்து கொண்டு இருக்கிறோம். என்னை நம்பாதவர்கள், வெளியில் ஒரு measuring tape கொண்டு சென்று இங்கிருந்து தரைக்கு உள்ள தூரத்தை அளந்து பார்த்து கொள்ளலாம்" என்று சொல்ல, அனைவரும் என்னுடன் சேர்ந்து சிரிக்க ஆரம்பித்தார்கள். 

பத்திரமா தரை இறங்கி விடுவோமா என்ற கவலை இருக்க வேண்டிய நேரத்தில்,  டென்ஷன் இல்லாமல், அந்த பைலட் கிண்டலாக எதையாவது அப்போ அப்போ சொல்லி கொண்டே வந்தார்.   காமெடி ஷோ மாதிரி என்ஜாய் செய்தோம். 

நகைச்சுவையின் வலிமையையும் பயனும்,  நமக்கு இந்த மாதிரி நேரங்களில் தான் புரிகிறது..

கடவுள் அருளால், நல்ல படியாக விமானம் தரை இறங்கியது.   வானம் பனி அழுகையை நிறுத்தி, தன் முழு நிலா முகம் காட்டி சிரித்து கொண்டு இருந்தது. வானமும், அந்த பைலட் அடித்த ஜோக்ஸ் கேட்டிருக்கும் போல.

மறு நாள் காலை,  Pikes Peak. அங்குள்ள Cog train மூலமாக செங்குத்தாக மலை உச்சிக்கு செல்ல, டிக்கெட்ஸ் வாங்கி கொண்டு அமர்ந்தோம். அமர்ந்த ஐந்து நிமிடங்களில், ஐந்து ரயில் சிநேகங்கள், அறிமுகம் ஆயினர்.  கலகலப்புக்கு பஞ்சம் இல்லாமல் பேசி கொண்டு சென்றோம்.

ஒன்றரை மணி நேரம்,  ரயில் வேகத்தில் கரைந்தது.

மலை உச்சிக்கு போனதும், ரயிலை விட்டு இறங்கினால், தலை சுற்றல், காது அடைப்பு, ஒரு கிர்ர்ரர்ர்ர்ர் உணர்வுகள். நமக்கு மட்டும்தான் இப்படி என்று "ஞே" என்று முழித்து கொண்டு, உதவி கேட்க திரும்ப, கிட்டத்தட்ட எல்லோரின் முகத்திலும் அதே பேமுழி தான்.

எங்கள் guide, "14000 அடிகளுக்கு மேல இருப்பதால், oxygen போதுமான அளவு இல்லாமல், இப்படி தோன்றும். எங்களுக்கு அடிக்கடி வந்து பழகி விட்டதால் வித்தியாசம் தெரியாது," என்றார்.
இதெல்லாம் முதலேயே சொல்ல கூடாதா?
மேல வந்தது, மூச்சு முட்டுனா எப்படி இருக்கும் என்று தெரிந்து கொள்ளத் தானா? என்று பதிலுக்கு கேக்க நினைத்து வந்த வார்த்தைகள் கூட கப்சிப்.  பேச்சு, மூச்சு ரெண்டுக்கும் oxygen எவ்வளவு தேவை என்று புரிந்தது. அடுத்த முறை, சாப்பாடு மூட்டை கட்டி கொண்டு வரேனோ இல்லையோ, ஒரு oxygen cylinder முதுகில் கட்டி கொண்டு வரணும்.

 scenic mountain view ஏரியா பக்கம் போனால்................. அழகு - பனி மலை தொடரின் அழகு - அப்படி ஒரு அழகு.

இப்பொழுது, என் முகத்தில் தெளிவு. அழகை சுவாசித்து கொண்டு இருந்தேன்.

அப்பொழுது,  ஐந்தாறு பேர்கள் வந்து நின்றார்கள். அவர்கள் முகத்தில் பெருமிதம் - சாதித்து விட்ட மகிழ்ச்சி. நாங்கள் ரசிக்கும் அதே காட்சி, அவர்கள் கண்களுக்கு இன்னும் பல மடங்கு அதிக ரசனைக்குரியதாக தோன்றுவது நன்கு தெரிந்தது. பேச்சு கொடுத்தோம். அவர்கள், trekkers. அந்த மலையை, நடந்தே ஏறி வந்ததாக சொன்னார்கள்.
கண்கள் விரிய, "எத்தனை நாட்கள் ஆகியது?" என்று கேட்டேன்.
"நாட்களா? எங்களுக்கு எட்டு மணி நேரங்கள் ஆனது. இன்னும் fit ஆக இருக்கும் குழுவினர் என்றால், ஆறு மணி நேரங்களில் வந்து இருப்பார்கள்" என்றார்கள்.
லூசு பய புள்ளைக. ...................

wait a minute for 5 minutes:

என் தோழி, எங்களை லூசு குடும்பம் என்று சொல்லியது நினைவுக்கு வந்தது.
பனி புயல், ஒண்ணரை வயது புயல், எல்லாவற்றையும் கண்டுகொள்ளாமல், நாங்கள் இங்கு வந்தது, அவளுக்கு லூசுத்தனமாக தெரிந்தது. இவர்கள், இந்த குளிரில் - பனியில் -   நடந்து மலை ஏறியது, எனக்கு லூசுத்தனமாக தெரிகிறது.

மண்டைக்குள்  மணி அடிக்குதே -  டிங், டிங், டிங், டிங்..............
வாழ்க்கையில் பிரச்சினை மலைகளை, நாம் எப்படி பார்க்கிறோம்?
புயல் வந்திரும், எதுவோ நடந்திரும் என்று பயந்து வீட்டில் இருந்து கொண்டே புலம்ப போகிறோமா?
துணிந்து அடுத்த அடி எடுத்து வைத்து, comfort zone விட்டு வெளியில் வந்து, அழகை ரசிக்க போகிறோமா?
'ரிஸ்க் எல்லாம் எனக்கு ரஸ்க் சாப்பிடுற மாதிரி' னு, ஒரு சவாலா ஏத்துக்கிட்டு, இந்த trekkers மாதிரி மலைகளை துச்சமாக எண்ணி ஏறி மிதித்து விட போகிறோமா?
அவர் அவர்களுக்கு முடிந்த வரையில், தெரிந்த வகையில், தன் நம்பிக்கையோ தெய்வ நம்பிக்கையோ கொண்டு, மலை ஏறி விட்டால் ............. அழகு!
 "ஞே" முழி போய், "ஞான" முழி மலையில் எனக்கு வந்தது.

எங்களுடன் பேசி கொண்டிருந்தவர்,
"உங்களுக்கு தெரியுமா? 12000 அடிகளுக்கு மேலே மரங்கள்   இந்த மலையில் வளர்வது இல்லை. மரங்கள், மனிதர்களை விட புத்திசாலிகள் என்று நினைக்கிறேன். இங்கு வருடந்தோறும், marathon race நடைபெறும். 12000 அடிகளுக்கு மேலே, oxygen குறைவாக இருப்பதால், நடப்பதே கடினமாக இருக்கும் போது, ஓட வேண்டும் என்றால் ..............  பெரும்பாலோர், அந்த உயரத்துக்கு மேலே, ஒரு மைல் ஓடுவதற்கு அரை மணி நேரம் கூட எடுக்கலாம். ஆனாலும், இத்தனைக்கும் மத்தியில்,  ஒருவர் 3 1/2 மணி நேரத்தில் மேல ஏறி கீழே ஓடி வந்து record வைத்து இருக்கிறார்."

கிட்டத்தட்ட நாங்கள் வந்த ரயில் வேகத்தில், அவர் ஓடியே மேலே ஏறி இறங்கி இருக்கிறார். 

எனக்கு மீண்டும், கிர்ர்ரர்ர்ர்ர்.........!!!

என்னை என் தோழி, ஆச்சர்யமாக பார்க்கிறாள். நான், trek செய்து வந்த இந்த புது நண்பர்களை ஆச்சர்யமாக பார்க்கிறேன். அவர்கள், marathon race இல் வெற்றி பெற்று சாதனை படைத்தவர்களை, ஆச்சர்யமாக பார்க்கிறார்கள்.  

ஒரே மலை - ஒரே காட்சி. எப்படி ஏறி வருகிறோம் என்பதில் தான் மேட்டர் இருக்கிறது.

நம் வாழ்க்கையில் குறுக்கிடும் மலைகள் -  

பயந்துக்கிட்டு, புலம்பிக்கிட்டு இருந்தால் -  மலை அளவு, மலைக்க வைக்கும். 

கொஞ்சம் நகைச்சுவை உணர்வுடன் - உங்களுக்கு சுத்தமா இல்லைனாலும் பரவாயில்லை -  அது அதிகமாக  இருக்கிறவங்க துணையுடன்,  சிரிச்சிகிட்டே தைரியமாக சிகரங்களை தொடுங்கள். 

அழகு - அழகு - எல்லாமே வெற்றி தரும் கொள்ளை அழகு!