கண்கள் இரண்டால்...

இப்பொழுது தான், ஒரே கல்லில் மூன்று மாங்காய் அடித்து விட்டு, எனக்கு வந்த தொடர் பதிவு அழைப்புகளுக்கு வணக்கம் சொல்லி விட்டு வந்து பார்த்தால், அதற்குள்  முகுந்த் அம்மா, இன்னொரு அழைப்புக்கு பத்திரிகை வைத்து விட்டார்கள்.

http://mukundamma.blogspot.com/2010/03/love-in-heathrow.html
பெண் பார்த்த / போன அனுபவத்தை பத்தி எழுதணுமாம்.
பெண் பார்க்கும் படலம் இல்லை. ஆனால். சந்தித்த விதம்:  

நெல்லை மண்ணின் மகளாகிய  சித்ரா தேவியை   எனது  மாமன் மகன்,  பிரவீன்   மணப்பதாக பெரியோர்களால் முடிவெடுக்கப்பட்டு இருந்தது.  நான் பிரவீனை  காதலிக்கவில்லை என்றாலும், வெறுக்கவில்லை.
பிரவீனின்  தாயின் வெடுக் பேச்சுக்களும் தீராத வம்புகளும் என் உள்ளத்தை நெருடாமல் இல்லை. பயம் என்று இல்லை -  என்றாலும் விருப்பமில்லை.
நம்புங்க.  அப்பொழுது, அதிகம் பேசாமலும், அதிர்ந்து பேசாமலும் இருக்க பழகி விட்ட எனக்கு , துணிந்து பேச பக்குவம் இல்லாததால், மனதுக்குள் புழுக்கம்.  பிரவீனின்  நல்ல மனதையும் காயப் படுத்த தோன்றாத என் மனதில், குழப்பங்களுக்கு பஞ்சமில்லை.

உறவினர் ஒருவரின் திருமணம் செல்ல, நெல்லை எக்ஸ்பிரஸ் ஏறி அமர்ந்த அந்த நல்ல நாளில்,  பிரவீனும் குடும்பத்தினரும் உடன் இருந்தனர்.   அடுத்து நடக்கவிருக்கும் திருமணமாக, எங்கள் இருவரையும் முன் நிறுத்தி பெரியவர்களின் பேச்சு ஆரம்பித்தது.  தமிழ் வார இதழை கையில் வைத்து கொண்டு, படிப்பது போல வெறித்த பார்வையுடன் ஒதுங்கி அமர்ந்தேன்.  பிரவீன், இதை கவனிக்காமல் இல்லை.  எப்பொழுதும் நான்  பிடி கொடுக்காமல் பேசுவதில் தயங்கி போய் இருந்தவன்,  இன்று புரிந்தோ புரியாமலோ அவனும் அமைதியாக ஒதுங்கி அமர்ந்தான்.  ரயில், கோவில்பட்டி ரயில்  நிலையத்தை தாண்டும் போது, தண்ணீர் தருவது போல அருகில் வந்து, "கட்டிக்குவ இல்லியா?" என்றதும்,  காதில் விழாதது போல தண்ணீர் குடித்து விட்டு முகத்தை திருப்பி கொண்டேன்.

ரயில், சாத்தூர் நிலையத்தில் நின்ற இரண்டு நிமிடங்களில், பரபரப்புடன் இருவர் ஏறி கொண்டனர்.  தோழமையாய்  பிரவீன் அருகில் அமர்ந்து விட்டு, ரயில் சிநேக பார்வையுடன் அறிமுகம் செய்து கொண்டனர்.  தற்செயலாக,  வார இதழில் இருந்து பார்வை விலக்கி, புதிதாக வந்திருந்த இருவர் பக்கமும்  செலுத்திய அந்த தருணத்தில் - இருவரில் ஒருவர் , தன் பார்வையை என் பக்கம் எதேச்சையாக திருப்ப --------- சிலிர்த்தது  தேகம் மட்டும் இல்லை,  உள்ளமும்.  அருகில் அப்பாவியாய் இருந்த பிரவீனை  பார்த்ததும், ஏதோ தவறு செய்வது போல மனம் குறுகுறுத்தது. குனிந்து கொண்டேன்.

கண்களால்  தூண்டிலை  போட்டவரிடம், என் கயல் விழிகள் மாட்டிகொண்டன.  மீண்டும்  மீண்டும் சிக்கினேன் - தப்பினேன்.  இனி அந்த பக்கம் திரும்பவே கூடாது என்று அறிவு உத்தரவிட்டதும், என் மனம் ஏக்கத்துடன் போராடி கொண்டிருந்தது.   என் கையில் வைத்து இருந்த வார இதழை,  பிரவீன்  கேட்க, கொடுக்க நிமிர்ந்தவள், மெல்லிய புன்னகையுடன் அருகில் அமர்ந்து இருந்தவரை நோக்கினேன். "ஹலோ" என்ற ஒலி காதில் விழுந்து,  இதய பூட்டுக்களை உடைத்து எறிந்தது.   சந்தோஷப் புயல் சூறாவளியாய் உருவெடுக்க,  முத்தாய்ப்பாய் பதில் "ஹலோ" சொன்னேன். அதன் பின், இருவரும் பேசவில்லை.  தேவையும் இல்லை.  ஆனால், நான்கு விழிகளில் நவரச உணர்வுகளும் காதல் மொழியும் வழிந்த வண்ணம் இருந்தன.

அறிந்த வயது முதல் பழகிய ப்ரவீனுடன் எனக்கு  இல்லாத தேடல் ஒன்று, ஐந்தே நிமிடங்களில் அறிமுகமான ஒருவரிடம் இருப்பதை கண்டு, என்னை நானே திட்டி கொண்டேன்.  ஒரு வழியாக, என்னை என் மாமாவே அவருக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தார்.   இறைவன் எனக்கென்று வைத்திருந்த வரமாய், சாலமன்.   திடீர் என்று கலகலப்பாக மாறினேன். அனைவரிடமும் பேசினேன், சிரித்தேன்.  எனக்குள் வந்த மாறுதலை பிரவீன்  கவனித்து இருக்க வேண்டும்.
 "சித்ரா, இன்று ரொம்ப சந்தோஷமாக இருக்கிறாள்" என்று உரக்க சொன்னான். வெட்க சிரிப்புதான், என் பதில்.
 அந்த வெட்கத்தையும், முதல் முதலாய் அடையாளம் கண்டு கொண்டான்.

இரவு உணவுக்கு பின், வாசல் அருகே நின்று கொண்டு, வேகமாக முகத்தில் அடித்து கொண்டிருந்த காற்றில், என் பயங்களை தொலைத்து கொண்டு, சந்தோஷ வானில் சிறகடித்து -  கனவுகள் காண நின்றேன்.  பிறருக்கு சொல்லி புரிய வைக்க முடியாது. அந்த உணர்வுகளை,  அனுபவித்து  பார்த்தவர்களுக்கு மட்டுமே, அதன் வீரியம் புலப்படும்.

பிரவீன்  அருகில் வந்தான். "சித்ரா, உனக்கு சாலமனை ரொம்ப பிடித்து இருக்கிறது. அவருக்கும் உன்னை ரொம்ப பிடித்து இருக்கிறது போல. அமெரிக்காவில் நல்ல வேலையில் இருக்கிறார்." என்று நேரடியாகவே விஷயத்துக்கு வந்தான்.
இப்பொழுது, எனக்கு குற்ற உணர்வு மேலோங்க, "பிரவீன், என்ன சொல்லவென்றே தெரியவில்லை. அவர் யார் என்றே எனக்கு தெரியாது. உளறாதே" என்றேன்.
"இல்லை சித்ரா.  எனக்கு, உன் மேல் வைத்து இருக்கும் அன்பை வெளிக்காட்ட தெரியவில்லை. ஆனால், உன் உணர்வுகள் ஒவ்வொன்றையும் எனக்கு புரிந்து கொண்டே இருக்கும்.  இன்று உன் முகத்தில் இருக்கும் சந்தோஷம், எனக்கு புதிது. இன்னும் அழகாக தெரிகிறாய். "
என் கண்களில் நீர்த்துளிகள்.  பிரவீனின்  இந்த நல்ல உள்ளத்தையும் அன்பையும் நான் ஏன் இன்று வரை புரிந்து கொள்ள முயலவில்லை? இந்த நொடியில் புரிந்த பின்னும்,  அவன் மேல் காதல் உணர்வு ஏன் என்னுள் துளிர்க்கவில்லை?
பருவத்தை குறை சொல்வதா?  காரணம் தெரியவில்லை.

பிரவீனின்  பெரு முயற்சியால்,   எதிர்த்து கொண்டிருந்த  வீட்டு பெரியவர்களின் சம்மதத்துடன்,  ஆறு மாதங்களுக்கு பின், சாலமன் + சித்ரா திருமணம் நடந்தேறியது.   வெறும் ரயில் சிநேகம் என்று இருக்க வேண்டியது,  காதல் பயணங்கள் முடிவதில்லை என்று தொடர வருகிறது.  பிரவீன், இரண்டு வருடங்களுக்கு பிறகு, தூரத்து உறவான இன்னொரு அத்தை பெண்ணை திருமணம் செய்து கொண்டு நெல்லையிலேயே வளமையுடன் இருக்கிறார்.

பிரவீனை கணவனாக  கண்டு கொண்டு  நேசிக்க போராடி தோற்று இருக்கிறேன். ஆனால், இன்று ஒரு அண்ணனாய் அடையாளம் கண்டு கொண்டு, பாசத்தால் அவனுடன் உரிமையுடன், இப்பொழுதும் பழக முடிகிறது.  பிரவீனை  திருமணம் செய்து இருந்தால் கூட, இந்த மரியாதையும் மதிப்பு மிக்க அன்பும்  பாசமும் அவர் மேல் வைத்து இருப்பேனா என்பது சந்தேகமே.    சில சமயங்களில், உறவு மாறி வரும் போது, ஆழமான அன்பு, அழுத்தமாய் இதயத்தில் கோவில் கட்டி விடுகிறது.

பின் குறிப்பு:  இந்த பதிவில் வரும் சித்ரா தேவி நான் தான் என்றும் - சாலமன் , எனது கணவர் சாலமன் தான் என்றும், பிரவீன்  எனது மாமன் மகன் தான் என்றும்  - நீங்கள்  நினைத்து  கொண்டு வாசித்து இருந்தால் கம்பெனி பொறுப்பு எடுக்காது.  நிச்சயமாக இது எங்கள் காதல் கதை அல்ல.  ஏப்ரல் முதல் தேதி என்று நினைவு படுத்தி கொள்கிறேன்.
ஆட்டோ அனுப்புகிறவர்கள், என்னை தொடர் பதிவுக்கு  அழைத்தவருக்கு  அனுப்புமாறு கேட்டுகொள்ளப் படுகிறார்கள். 
(நன்றி: stills - சுப்ரமணியபுரம் படம்)