நான் பாசாயிட்டேன்.....

தமிழ் இரண்டாம் தாள்:

 மீண்டும் ஒரு தொடர்பதிவு அழைப்பு கட்டுரை:
http://ambikajothi.blogspot.com/2010/08/blog-post_17.html
சொல்லத்தான் நினைத்து அழைத்தவர்:  அம்பிகாஜோதி
தொடர்பதிவு தலைப்பு:   "என் பள்ளி ஆண்டு விழா அனுபவங்கள்"
(இரண்டு பக்கங்களுக்கு மிகாமல் எழுதவும் ----  Essay/composition)

முன்னுரை :

நான் படித்தது,  Girls only பள்ளி.    கட்டுப்பாட்டுடன் உள்ள  ஒரு கான்வென்ட்.   ஆனால்,  எனக்கும் என் தோழிகளுக்கும்  - நாங்கள் பட்டாம் பூச்சிகளாய் சந்தோஷமாக சிறகடித்த நந்தவனம்.    சில ஆசிரியைகளுக்கு, நான்  செல்லப் பிள்ளை - எனது சுட்டித்தனம் அவர்களுக்கு மிகவும் பிடித்து சிரிப்பார்கள்.   பல முறை  என்னிடமே,  " உன் கிட்ட பேசினால் டென்ஷன் ஓடியே போய்டும்," என்பார்கள்.  ஆனால்,  இந்த "புரிதல்" எல்லாருக்கும் இருந்ததில்லை.   ஹி,ஹி,ஹி,ஹி...... ஏனென்றால்,  மற்றவர்கள்  எல்லாம் ரொம்ப ஸ்ட்ரிக்ட்டு - ஸ்ட்ரிக்ட்டு - ஸ்ட்ரிக்ட்டு!  அந்த  ஸ்ட்ரிக்ட்டு  ஆசிரியைகளின்   வகுப்பில்,  நான்  பெஞ்ச் மேல  உட்கார்ந்து இருந்த நாட்களை விட பெஞ்ச் மேல நின்று கொண்டிருந்த நாட்கள் அதிகம்.  அப்பொழுதுதான், விஷயங்களை எல்லாம் ஒரு "Bird's view" வில் பார்க்க பழகி கொண்டேனோ?  ஹா,ஹா,ஹா,ஹா.... இருக்கலாம்.  

 முன்னோட்டம்:  

நான் ஒன்பதவாது படிக்கும் போது (?!),    ஆசிரியை பாடம் நடத்தி கொண்டு இருந்த பொழுது,  இன்னொரு தோழியுடன் சேர்ந்து  "பொட்டு வெடி" வெடித்த 'தீவிரவாத' குற்றத்துக்காக,  எங்களை  assembly கிரௌண்ட்ல,  தேசியகொடிக் கம்பத்தின் கீழ் ஒரு மணி நேரம் முழங்கால் போட வைத்ததும்,  நாங்கள் மாறி விட்டோம் - ஆம் -  பொட்டு வெடியில் இருந்து,   உடைந்து போன பலூன் துண்டுகளில் bubble  செய்து பாப் பண்ணுவது  போன்ற  - decent  கட்சிக்கு மாறி விட்டோம்.  பின்னே - எங்களை காட்டி கொடுத்த - எங்கள் விரல்களில் இருந்த "பொட்டு வெடி" (cap வெடி) வாசனையை குற்றமா சொல்ல முடியும்?  

தொடர்பதிவு மேட்டர்:  
  பள்ளி ஆண்டு விழா நேரங்களில் பட்டையை கிளப்பி விடுவோமே!  அதில் குறிப்பிட்ட ஒரு  ஆண்டு விழா  -  மறக்க முடியாத நிகழ்ச்சிகளில் ஒன்றாகும்.   எனது தோழிகளுள்  ஒருத்தி, இன்னும் ஐந்து மாணவிகளுடன் சேர்ந்து ஏதோ ஒரு பாடலுக்கு குரூப் டான்ஸ் ஆடுவது என்று முடிவு செய்தாள்  - மூன்று பேர் - தாவணி அணிந்து  பவித்ர பெண்கள்  லுக் - மூன்று பேர் - ஜீன்ஸ் - டி ஷர்ட் போட்டு கூல் guys லுக் என்று முடிவு எடுத்து கொண்டார்கள்.  பத்து நாட்களில் practice செய்து கொள்ள வேண்டும் என்ற ஏற்பாடு. 

ஏதாவது  ஒரு காரணத்தால்,  ஒவ்வொரு நாளும் இவர்களது practice session தள்ளிப் போய் கொண்டே இருந்தது.  என் தோழி, சளைக்காமல்  எப்படியாவது சமாளித்து விடுவோம் என்று மற்றவர்களை உற்சாகப் படுத்தி கொண்டே இருந்தாள்.  Rehearsal நாளும், நிகழ்ச்சிக்கு ஒரு நாள் முன் வந்தது.  மேடையில் ஆசிரியைகள் ஆடி காட்டச் சொன்னார்கள்.  சொதப்பி விடுவார்கள் என்று புரிந்து கொண்ட தோழி, அவர்களிடம் போய்  பேசி பேசி - எப்படியோ தனது நடனக் குழுவை எஸ்கேப் ஆக வைத்து விட்டாள்.  சமத்து பொண்ணு.  என் தோழி ஆச்சே!

 எல்லோரும், அவர் அவர் நிகழ்ச்சிக்கு அணிய வேண்டிய உடைகளை எடுத்து வரவும், நிகழ்ச்சி  அன்று மதியம் கிளாஸ்க்கு போகாமல், ' ஸ்பெஷல் permission '   வாங்கி மூன்று மணி நேரம் பயிற்சி  செய்வது என்று முடிவு செய்து மற்றவர்களிடம் சொல்லி அனுப்பினாள்.  மறுநாள்  வந்து பார்த்தால், இவளை தவிர மற்ற ஐவரையும் காணோம்.  ஐந்து லீவ் லெட்டர்ஸ் வந்து டீச்சர் மேஜையில் இருந்தன.  எல்லாமே, "As I am suffering from fever ....." என்று தான் இருந்தன. 

அவளுக்கு செம கோபம். இப்படி கவுத்துட்டாங்களே என்று.   என்னிடம் வந்து விஷயத்தை சொன்னாள். எப்படியாவது,  அன்று மாலையில் ஆடி - நல்ல பெயர் வாங்கி,  அவர்களை கடுப்படிக்க  வேண்டும் என்று முடிவோடு - இல்லை, வெறியோடு  இருந்தாள்.    கழுதை தேய்ந்து கட்டெறும்பு ஆனது போல -  குரூப் டான்ஸ் ஐடியா தேய்ந்து டூயட் ஆனது.

அப்படி இப்படி பேசி,  என்னை மேடையில் ஏற்றுவது என்று - அவர்களை பழி வாங்கும் எண்ணமாக என்னை "பலி " வாங்க கேட்டாள்.  என்ன இருந்தாலும், என்னோடு சேர்ந்து வகுப்பில் நல்லது (லூட்டி) , கெட்டது (punishment) எல்லாவற்றிலும் பங்கு போட்டவள் ஆயிற்றே - நம்ம நல்ல மனசு , சரி சொல்ல வைத்தது.  ஆனால், ஒரு நிபந்தனையுடன்.  நான் பவித்ர பெண் லுக்  தான். அதில் மாற்றம் இல்லை.  அவளுக்கென   கொண்டு வந்து இருந்த தாவணி செட் -  என் கைக்கு மாறியது.  இப்பொழுது, அவளுக்கு ஒரு ஜீன்ஸ் மற்றும் டி ஷர்ட்க்கு வழி பண்ண வேண்டும்.  ஹாஸ்டல் வாழ்  தோழி ஒருத்தி , ஜீன்ஸ் கொடுத்து உதவினாள்.  

ஆனால்,  கூல் guy லுக் கொடுக்க வேண்டிய டி-ஷர்ட் அங்கே எப்படி இருக்கும்?   (நாங்க எல்லாம் நல்லவங்க!)  எல்லாம் girlie shirts.  டி ஷர்ட் வேட்டையில் இருந்த நேரத்தில், எங்கள்  so called practice நேரம் கரைந்து கொண்டு இருந்தது.  பள்ளி நேரம் முடியும் வரை,  பள்ளிக்கு வெளியே போக முடியாது.  பாவம், நாங்க!   நிகழ்ச்சிகள்  ஆரம்பிக்க சிறிது நேரம்  இருந்த போது,    பாரத நாட்டியம் ஆட இருந்த ஒரு சீனியர்  மாணவிக்கு,  மல்லிகை பூ சூடி அலங்கரித்து கொள்ள தேவைப்பட்ட   பூவுடன்,   அவங்க தம்பி  வந்து இருந்தாப்புல.   என் தோழியை விட  
இரண்டு /மூணு  இன்ச் தான்  உயரமாய்  இருந்தாப்புல.  மாணவிகள் மட்டும் உள்ள பள்ளிக்கு வருவதால்  அசத்தலாக ,   பயபுள்ள கூல் டி-ஷர்ட்ல -   வந்து இருந்தாப்புல.  ஹையா.......   இருவரும் முதலில் ஒரு ஹலோ சொன்னோம்.  பின், நிலைமையை சொன்னோம்.  நெளிந்தான்.  "ஷர்ட் கழட்டி கொடுத்து விட்டு, நான்  வெறும் பனியனுடன் எப்படி girls-only பள்ளியில் இருப்பேன்," என்ற நியாயமான கேள்வியை கேட்டாப்புல.  

"கொடுக்காவிட்டால், நிலைமை அதை விட அவனுக்கு மோசமாகி விடும், " என்று சும்மா புருடா விட்டோம்.   "அப்படி என்ன செய்வீங்க?" என்று திருப்பி கேட்குற அளவுக்கு வேலை செய்யாமல், அன்னைக்கு அவன் மூளையும், "As I am suffering from fever ...." என்று  லீவ் லெட்டர் கொடுத்து இருந்தாப்புல போல.  கேட்டு இருந்தால், ஒண்ணும் இல்லை - நாங்க சும்மா வெத்து வேட்டு தான் என்று தெரிந்து போய் இருக்கும்.   அன்னைக்கு அவன் யோசிக்கும் திறனை அடகு வைத்து விட்டு வந்ததால ....... எங்களுக்கு சாதகமா போச்சு..... டி-ஷர்ட் என் தோழியின் கைக்கு வந்தது.  பனியனுடன் ,  அந்த பாரி வள்ளல் ,   பள்ளியை விட்டு  சட் என  மறைந்து விட்டாப்புல.  முல்லைக்கு தேர் கொடுத்தான், அந்த  பாரி வள்ளல்.  அக்காவுக்கு மல்லிகைப்பூ கொடுக்க வந்து டி-ஷர்ட்  துறந்தான், இந்த பாரி.   ப்ச்.

எங்கள் நிகழ்ச்சி குறித்த அறிவிப்பு வந்தது.  ஒரு முறை கூட,  பயிற்சி எதுவும் செய்யவில்லை. அவள் ஒரு பக்கமாக இருந்து கையை காலை தூக்கி ஆடுவாள் - ஏதோ ரஜினி ஸ்டெப் மாதிரி போடுவாள் - நான் இன்னொரு பக்கமாக இருந்து தையா தையா என்று ஆட்டம் என்ற பெயரில் குதிப்பேன்.   திடீர் என்று,  அது solo டான்ஸ் அல்ல,    டூயட் பாட்டு  என்று நினைவுக்கு வரும். ஓடி வந்து, stage க்கு நடுவில் நின்று கொண்டு, இருவர் கைகளையும்  பிடித்து கொண்டு ஏதோ ஒருவரை ஒருவர் சுற்றி " ஆடி" கொள்வோம்.  

பாடல் சரியாக கூட கேட்கவில்லை.  ஒரே அலறல் - இரைச்சல்  சத்தம் தான் -  ஸ்பீக்கர் problem என்று அப்புறம் சொன்னார்கள்.  எனக்கு கேட்டதெல்லாம்,    தோழி  ஆடி கொண்டே - லீவ் லெட்டர் கொடுத்து விட்டு மாயமாய் மறைந்து போன சுந்தரிகளுக்கு கொடுத்த "அர்ச்சனைகள்"   தான்.  அவளின் "வசைபாட்டுக்குத்" தான்,  சத்தம் போட்டு சிரித்து கொண்டே ஆடிக் கொண்டு  இருந்தேன்.   ஒரு வழியாக மேடையை விட்டு இறங்கினால் - கீழே மாணவிகள் எல்லாம் "once-more" கேட்டு கொண்டு இருந்தார்கள்.  அவள் கோபத்திலும், நான் சிரிப்பிலும்  மேடை மீது ஏறி  மனம் போன போக்கில் ஆட்டம் போட்டது,  audience க்கு ஒரு சூப்பர் ஷோவாக மாறி இருந்து இருக்கிறது.   ஆளை விடுங்கம்மா என்று நாங்கள் அப்பீட்டு ஆகி விட்டோம்.  

மறு நாள், பள்ளிக்குள் நுழைந்தால்,  எங்கள் ஜூனியர்ஸ் சிலர் எங்களுக்கு "fans" ஆகி இருந்தார்கள்.  பலத்த வரவேற்பு.  வகுப்பில்,  அந்த ஐந்து மகாராணிகளும்,  தோழியை  பார்த்து ஞே என்று  விழித்தார்கள்.  மற்றவர்கள் ஏற்கனவே எங்கள் "ஆட்டத்தை" பற்றி சொல்லி  பில்ட் - அப் கொடுத்து விட்டு இருந்தார்கள்.    தோழி,  அவர்களிடம் போய், ஒரு "ருத்ர தாண்டவம்" ஆடினாளே - ஆஹா...... சூப்பர் performance.   அது பொட்டு வெடி அல்ல, சர வெடி.   தூள்! 

பிரச்சனை ஒன்றுதான்.    அதை அந்த ஐந்து பேர்களும் சமாளித்த விதம் வேறு - நாங்கள் அதை சமாளித்த விதம் வேறு - அவ்வளவுதான்! 
  

தெளிவுரை: 

Going back to the class studies,  அது என்னவோ தெரியலை, என்ன மாயமோ தெரியல - வகுப்பில் பேசாமல் ஒரு இடத்தில் அவ்வளவு நேரம் தேமே என்று சும்மா உட்கார்ந்து கொண்டு - கொட்டாவி விட்டுக் கொண்டு இருக்க எனக்கு பிடித்ததில்லை.   துருதுருனு இருக்கும்.   வீட்டில் அமைதி புறாக்களாக  இருக்கும் நானும் எனது தோழிகளும்,  வகுப்பு ஆரம்பிக்கவும்,  வால் முளைக்காத வானரங்களாக மாறி விடுவோம்.  எல்லாமே சின்ன புள்ளைக வேடிக்கை  விளையாட்டுக்கள்தான்.  ஆனால், வகுப்பிலோ பள்ளிக்கு வெளியிலோ எந்த வம்பு தும்புக்கும் போனது  இல்லை - ரவுடித்தனம்  செய்ததும்  இல்லை.  எல்லார் வீடுகளிலும் ரொம்ப ஸ்ட்ரிக்ட்டு!  ஸ்ட்ரிக்ட்டு! ஸ்ட்ரிக்ட்டு! 


ஒவ்வொரு ஆண்டு விழாவும் இப்படி ஏதாவது காமெடி நடக்கும்.   கலாட்டாவை  சொல்லிட்டு, கருத்து சொல்லலைனா, அது "வெட்டி பேச்சு"  பதிவாக இருக்காதே.
 
கருத்துரை:
அமெரிக்கா வந்த பின், ஒரு அமெரிக்க ஸ்கூல் டீச்சர் - Mrs.Vickie  என்பவரிடம் இதை பற்றி சொல்லிய பொழுதுதான், அவர் என்னிடம் பகிர்ந்து கொண்ட விஷயங்கள், என்னை ஆச்சர்யத்தில் ஆழ்த்தியது.

மாணவர்களில், இரண்டு விதமாம் - Verbal Thinkers and Visual Thinkers. 

Verbal Thinkers:  http://www.youtube.com/watch?v=TaIBHYgKZn4
பெரும்பாலும்,  மாணவர்கள் இந்த பிரிவினை சார்ந்தவர்கள்தான்  என்ற ஆய்வின் படி,   கல்வித்திட்டத்தில்,  கல்வி முறை அமுல் படுத்தப்பட்டுள்ளது.  Reading and Talking - பாடங்களை வாசித்தலும் - பின்  விளக்கமாக வார்த்தைகளில் சொல்லி கொடுத்தலும் - இத்தகைய மாணவர்களின் கவனத்தை ஈர்க்குமாம்.

Visual Thinkers :  http://www.youtube.com/watch?v=bOmUM0PgIao
 இந்த மாணவர்களுக்கு காட்சி/காணல் முறையே (exploring and explaining with visual aids)  கவனத்தை சிதற விடாமல் வைத்து இருக்க செய்யுமாம்.  அந்த வீடியோ பார்த்தால், புரியும்.    Verbal Teaching Methods, இவர்களுக்கு ஒத்து வராதாம்.  எளிதில் distract ஆகி விட்டு - கவனம் சிதறி,  Hyperactive ஆக வகுப்பு அறைகளில்   இருப்பார்களாம்.  உண்மையில்,  Verbal Thinkers மாணவர்களை விட இவர்கள் புத்திசாலிகளாம்.     இவர்களுக்கு ஏற்ற கல்வி முறை இருந்தால்,    இவர்கள் பெரிய அளவில் சாதிக்க பிறந்தவர்களாம்.

Mrs.Vickie  இன்  "ஆய்வு அறிக்கை" படி,    நான் இரண்டாம் வகையை சார்ந்த மாணவியாக  இருந்து இருக்கிறேனாம்.    அதனால் தான்,  அத்தனை ஆட்டம் போட்டும்,   ஒரு வாட்டி கூட பெயில் ஆகாமல்,   நல்ல மார்க் எடுத்து பாஸ் ஆகி வந்து இருக்கேனாம்.  நம்புங்க .... நம்புங்க .... இல்லைனா...... இல்லைனா .......
"இல்லைனா, என்ன செய்வ?"  என்று கேட்காதீங்க.... அப்புறம் ஏதாவது பில்ட்-அப் பதில் தான் தர வேண்டியது வரும். சும்மா.... ........ஹா,ஹா,ஹா,ஹா.... என்ன, போனா போகுதுன்னு  நம்பிட்டீங்களா?  ஓகே.... ஓகே....    நன்றிங்கோ.     எனக்கு ஏற்ற முறை படி,  கற்று தந்து இருந்தால்,  நானும் சாதித்து இருப்பேனாம்   - சே...... வடை, பாயாசம்,  அப்பளம் எல்லாம் போச்சே!    சரி, சரி, ரொம்ப சிரிக்காதீங்க - புரை ஏறிக்கப் போகுது.

முடிவுரை:

மக்களே, உங்கள் பிள்ளைகளுக்காவது , அவர்களுக்கு எந்த முறையில் படிப்பது எளிது  என்று தெரிந்து கொண்டு, அதன் படி கல்வி கற்று கொள்ள வீட்டிலாவது நீங்கள் கொஞ்சம் உதவி செய்யுங்கள்.  Visual Thinkers க்கு tuition எல்லாம் வேலைக்கு ஆவுறதில்லை.   எல்லோரையும் ஒரே   அச்சில் ஊற்றி,  ஒரே மாதிரி வடிவங்களாக  வார்த்து  எடுத்து வைக்க முடியாது.